Zagadałeś ?

Byłem dziś świadkiem smutnej sytuacji... smutnej o tyle, że prawdopodobnie poza mną i panią pacjentką pozostałe osoby nie kumkały o co chodzi, albo kumać nie chciały.
Rzecz się działa w pizzerii. One 3 i pacjentka w charakterystycznej chusteczce na głowie przykrywającej resztę niedawnej fryzury.
Pani widocznie musiała niedawno wyjść ze szpitala, bo rzucała nazwami medykamentów nie gorzej niż lekarz i widać jak próbowała się wpasować w "normalność" rozmów koleżanek.
Ale w końcu kwiaty na stole świadczyły o tym, że to ona miała być w centrum uwagi. Rozmowa była o niczym... że Hanka kupiła sobie nową sukienkę, że Ktosik zrobił cosik a Robert się nie uczy etc
Czuć było tylko wzbierające w trakcie rozmowy ciśnienie... pacjentka chciała kilka razy coś powiedzieć... coś szpitalnego i emocjonalnego, bo wtedy jej buzia przybierała charakterystyczny wyraz a oczami wpatrywała się nieruchomo w dal... ale koleżanki miały inny pomysł na tę rozmowę nie pozwalając jej dojść do słowa, aby było "normalnie".
W całej rozmowie wymieniłem z nią dwa współczujące spojrzenia, bo wiedziała, że wiem.
No to teraz sobie powiedzmy... jak bardzo nienormalni jesteśmy, jeśli "normalnością" nazywamy sytuację w której zagadujemy emocje innej osoby tylko po to, aby samemu się o nie nie otrzeć, ha ?

Zapewniam Cię, że świat za szklanymi drzwiami oddziału szpitalnego popychanymi magicznymi siłami hydrauliki wygląda nieco inaczej... gdy jest dzień, wszystko jest super, coś się dzieje, ktoś przyjdzie wrąbać igłę, można pospać, coś poczytać, salowe robią rumor tarabaniąc talerzami... ale w końcu przychodzi noc i człowiek zostaje sam ze swoimi demonami przeszłości w głowie. Piekło tamtego miejsca polega właśnie na tych samotnych nocach okupionych łzami w samotni własnego łóżka, które trudno ukryć, gdy wzbierają cały tydzień... ale piękno wypełnia to miejsce w momencie, gdy przychodzi ktoś, kto w milczeniu trzyma Cię za dłoń, nie musicie rozmawiać, wystarczy spojrzenie i być może po raz pierwszy możesz powiedzieć "boję się... " i nie usłyszysz gniota "e tam daj spokój w życiu trza być twardym nie miętkim", ale zobaczysz zrozumienie... albo usłyszysz po prostu "ja też..."... takie ludzkie... a jak trudno się z tym zmierzyć.
Wiesz już czego potrzebuje pacjent ? Szczerości, nie zagadywania emocji. Współczucia, ale nie litości. Wsparcia, ale nie wyręczania go we wszystkim i przede wszystkim otwartości na kontakt z nim Takim Jakim Jest, ze wszystkimi emocjami, bólami i trudami. Wiele osób odwiedzając pacjentów na szpitalnych łózkach wykazuje tendencje do robienia wszystkiego za nich. W zależności od bliskości relacji sięga to drugiego dna którym jest (choć niestety katalog otwarty) albo poczucie winy np. tak mało spędzaliśmy czasu, więc teraz sobie odpokutuję... albo nie pozwolę Ci się przemęczać, bo "przecież jesteś taaaaaaki choooryyy..." no to proponuję, abyś oprzytomniał nieco przed takim wyborem, bo właśnie pokazałeś temu komuś, że faktycznie najlepiej to powinien juz tylko leżeć, bo na nic więcej go nie stać, i gdzie tu powrót do zdrowia ?? gdzie budowanie wiary w siły pacjenta ?? Więc jeśli chcesz wykazać swoją dojrzałość... nie uciekaj. Wysłuchaj, choćby mówił o umieraniu, odchodzeniu i poprosił Cię o spisanie rzeczy, w które ma być ubrany, jeśli wszystkie działania zawiodą. I zwróć uwagę na jeszcze jedno... jak bardzo trzeba czuć się bezpiecznym w obecności drugiej osoby, aby powiedzieć mu o swoim największym bólu i lęku ? Więc jeśli zostaniesz obdarowany takim prezentem... zostań.

Pamiętam taką historię z pobytu "w gersonie". Pewna pani miała siostrę bliźniaczkę... na skutek życiowych niespodzianek rozstały się w jakiejś niezgodzie na ładnych kilka lat. Jedna z nich zachorowała. Lekarze rozkładali ręce, a Nu robiło swoje zwracając uwagę na emocjonalne dziury i wewn. chaos, który w niej panował. Leki okazywały się nieskuteczne... Pani Beata, terapeutka, w rozmowie z pacjentką ustaliła, że miała ona siostrę... ale... itd Nie chciała, aby siostra widziała ją w takim stanie, poza tym " i tak ma pewnie ważniejsze rzeczy na głowie". Ale wykazywała ona wszelkie oznaki tego, że oddałaby życie, aby ponownie były razem. Kochane ego jednakże mówiło co innego. Pani Beata zadzwoniła do siostry bliźniaczki i powiedziała tylko jedno zdanie "To mogą być ostatnie chwile, abyście mogły jeszcze porozmawiać" i podała adres. Następnego dnia weszła do pokoju i jej oczom ukazał się cudny widok. Obie siostry trzymające się za ręce z czerwonymi od łez policzkami... Beata opowiadając to sama wzruszenia nie skrywała i dodała tylko "Obie lśniły w tamtym momencie". Bez względu na to jak zakończyła się tamta rozmowa... dostały szansę i skorzystały z niej. A jeśli właśnie taka rozmowa uratuje komuś życie ? Więc nie uciekaj... okazywać wzruszenie to rzecz ludzka. Nie jesteś robotem, a "prawdziwi mężczyźni" to właśnie tacy, którzy przyznają się do swoich uczuć, bo jak można nazywać kłamstwo prawdziwością ?

Życzę Ci przytomnego umysłu i samych wzniosłych chwil, które odmienią Twoje życia na skutek takich kontaktów.
Z Serca do Serca


Jeżeli zainteresowała Cię treść tej wiadomości, zaprenumeruj ten blog i bądź na bieżąco! Wiadomości będą przychodziły na Twoją skrzynkę pocztową :) Jeżeli posiadasz konto na którymś z portali społecznościowych, podziel się tą informacją ze znajomymi :) Poniżej masz odpowiednie wtyczki.